O réxime franquista (1936/39-1975) non só foi unha das ditaduras máis lonxevas na Europa do século XX, senón tamén una das máis estables. Esta singularidade explícase pola «reinvención» do réxime como ditadura desenvolvedora co obxectivo de catapultar ao país á era industrial, imitando para iso o modelo de planificación francés. Neste sentido, a análise céntrase no principal arquitecto desta estratexia de lexitimación, Laureano López Rodó, comisario do Plan de Desenvolvemento entre 1962 e 1973. Seu foi o impulso para tentar estabilizar o réxime a través da eficacia administrativa, o éxito económico e a integración en Occidente. A autora desenvolve unha nova interpretación do segundo franquismo ao mostrar como, paradoxalmente, a súa política acabou sentando as bases para a erosión da ditadura porque contribuíu a agudizar as loitas de poder na elite franquista e expuxo o réxime á crítica

1º-2º BAC

Adultos/as