Considerada como unha das grandes obras picarescas da literatura francesas

Blas de Santillana, o meu pai, despois de servir moitos anos nos exércitos da Monarquía española, retirouse ao lugar onde nacera. Casou cunha aldeá, e eu nacín ao mundo dez meses despois que se casaron. Pasáronse a vivir a Oviedo, onde a miña nai acomodouse por ama de goberno e o meu pai por escudeiro. Como non tiñan máis bens que o seu salario, corría gran perigo a miña educación de non ser a mellor se Deus non me deparase un tío que era cóengo daquela igrexa. Llamábase Gil Pérez, era irmán maior da miña nai e fora o meu padriño. Figúrache, alá na túa imaxinación, lector meu, un home pequeno, de tres pés e medio de estatura, extraordinariamente gordo, coa cabeza zambullida entre os ombreiros, e velaquí a beira efixies do meu tío. Polo demais, era un eclesiástico que só pensaba en darse boa vida; quero dicir en comer e en tratarse ben, para locual fornecíalle suficientemente a renda da súa prebenda. Llevóme á súa casa cando eu era neno e encargouse da miña educación. Parecíle desde logo tan despexado, que resolveu cultivar o meu talento.

1º-2º BAC